Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Ανακοίνωση των Hit n Run

Η εκπομπή Hit n Run δεν θα πραγματοποιηθεί φέτος , έτσι κλείνει και ο κύκλος της ιστοσελίδας που τη συνόδευε. Το  http://www.hitnrunner.blogspot.com/ θα παραμείνει ως ένας μικρός διαδικτυακός αρχειακός τόπος  στα πλαίσια πληροφόρησης και αντιπληροφόρησης του συγκρουσιακού αναρχικού χώρου .

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Συγκρούσεις στην Τουρκία




Τις τελευταίες μέρες συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει σε περιοχές της τουρκίας μεταξύ κούρδων και τούρκων εθνικιστών. Στο Ιnegol πραγματοποιήθηκαν 52 προσαγωγές από τις οποίες οι 12 γίναν συλλήψεις. Απο την άλλη οι αρχές απαγόρευσαν αυτοκινητοπομπή του κουρδικού κόμματος DBP που ξεκίνησε απο το Dıyarbakır προς το Dortyol για να στηρίξει τους εκεί ξεσηκωμένους κούρδους, οι οποίοι έχουν ξεσπάσει κατά των μπάτσων και των εθνικιστών με επεισόδια που ξεκίνησαν την περασμένη κυριακή. Την ώρα που όλα αυτά διαδραματίζονται 4 μπάτσοι εκτελέστηκαν απο μέλη του PKK,όταν το περιπολικό τους δέχτηκε αιφνιδιαστική επίθεση απο αντάρτες οι οποίοι γάζωσαν το όχημα.
 

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ
  ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ.

Από τις 15 Ιούλη ο πολιτικός κρατούμενος Νίκος Μαζιώτης έχει προχωρήσει σε απεργία πείνας από τις φυλακές κορυδαλλού όπου και κρατείται. Ο Νίκος Μαζιώτης μαζί με την Πόλα Ρούπα και τον Κώστα Γουρνά είναι αιχμάλωτοι του καθεστώτος εδώ και δύο περίπου μήνες, μετά τη σύλληψή τους για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Και οι τρείς έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στην οργάνωση. Και οι τρεις τους έχουν ρητά διακηρύξει τη συνέχιση του αγώνα και μέσα απ τα τείχη του καθεστώτος.

Η αγωνίστρια και επαναστάτρια Πόλα Ρούπα, όντας έγκυος στον τελευταίο μήνα της κύησής της, έχει υποστεί την αθλιότερη των μεταχειρίσεων που θα μπορούσε να υποστεί οποιοσδήποτε αιχμάλωτος, στα χέρια ενός εχθρού χωρίς κανένα ηθικό κώδικα, εντελώς ασύδοτου και εκδικητικού, έτοιμου να δολοφονήσει για να εδραιώσει την κυριαρχία του.

Η άθλια ιατρική περίθαλψη, που της παρέχεται μόνο μετά από έντονες πιέσεις, κι εν μέσω μιας εγκυμοσύνης με επιπλοκές, είναι έργο όχι μόνο μιας άγριας κατασταλτικής πολιτικής που εκπορεύεται κατευθείαν από τα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, αλλά και μιας δράκας «αστυκτηνίατρων» που προσκυνάνε τις κουκούλες της ασφάλειας και λειτουργούν με γνώμονα τις οδηγίες της αστυνομίας. Αυτό άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα και στην υπόθεση του αναρχικού κρατούμενου Σίμου Σεισίδη που τυχαίνει ανάλογης «περιποίησης» από μπάτσους και μπατσογιατρούς...

Σε ποιά μεσαιωνική εποχή, θα μεταφέρονταν σε πολύωρη μεταγωγή ετοιμόγεννη γυναίκα, δεμένη πισθάγκωνα με χειροπέδες;

Σε ποιό δικτατορικό καθεστώς η ασθενής μεταφέρεται στο νοσοκομείο μόνο εφόσον διασφαλιστεί η συνοδεία των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας (ΕΚΑΜ);

Σε ποιά κοινωνία βαρβάρων η ζωή ενός αγέννητου παιδιού αξίζει λιγότερο απ’ την δημόσια τάξη και ασφάλεια;

Σε ποιά τριτοκοσμική ζούγκλα οι μπάτσοι παρίστανται κατά τη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων μιας γυναίκας;

Σε ποιά αδήλωτα και αδιανόητα καθεστώτα, η ζωή προσβάλλεται και χλευάζεται τόσο έκδηλα;

Σε ποιά κοινωνική παρακμή, οι γυναικείες οργανώσεις, οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων, κι όλη η φιλολογία του «γυναικείου ζητήματος» εισχωρούν συνειδητά στον κόσμο της σιωπής;
Δεν αντιμετωπίζουμε την αγωνίστρια Πόλα Ρούπα ως ένα σημείο ευαισθησίας, αλλά ως μια αιχμάλωτο πολέμου που αυτή τη στιγμή δέχεται την πιό βίαιη επίθεση από την πλευρά ενός αδίστακτου μηχανισμού που φροντίζει συστηματικά να εξοντώνει τους αντιπάλους του.

Επειδή:
Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να κλείσουμε το στόμα μας μπροστά στα αίσχη του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού,

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να αφήσουμε τους μπάτσους και τα τσιράκια τους, να κουμαντάρουν την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη,

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να συμβάλλουμε στην κοινωνική ταπείνωση, στην κοινωνική εξαθλίωση, στην κοινωνική ασυδοσία,

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να επιτρέψουμε σε υπουργούς και εισαγγελείς, σε μπάτσους, δημοσιογράφους και χαφιέδες, να εγκληματούν ασύστολα απέναντι σε συντρόφους μας,
Και εν τέλει, επειδή ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΜΗΡΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,

Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στα μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα», Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, που αυτές τις μέρες δίνουν τη δική τους μάχη ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα της δημοκρατίας.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους αγωνιστές κρατούμενους των ελληνικών φυλακών, που έχουν ξεκινήσει αποχή συσσιτίου, σε ενδειξη συμπαράστασης στους Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, από τη Δευτέρα 19/7.


ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
Από τους έχοντες λάβει τον όρκο του ιπποκράτη, να αντιληφθούν πως οφείλουν να λειτουργήσουν με γνώμονα την ανθρώπινη ζωή και να πάψουν να συμπεριφέρονται ως υπάλληλοι της αστυνομίας.
Από τους ανθρωπόμορφους των ΜΜΕ, να σεβαστούν την αλήθεια, επιτέλους.

ΚΑΛΟΥΜΕ
Τους συντρόφους στην ελλάδα και σε όλο τον κόσμο να αντιληφθούν πως στην παρούσα φάση, στα «μπάνια του λαού(?)», επιχειρείται ένα από τα πλέον συμβολικά εγκλήματα της εξουσίας, η συντριβή της ουσίας της ανθρώπινης ζωής, και να προχωρήσουν σε δράσεις και κινησεις αλλήλεγγύης, τέτοιες που αρμόζουν στον αγώνα για την κατάκτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Καλούμε, τέλος, τους φίλους και συνοδοιπόρους του αναρχικού/ αντεξουσιαστικού κινήματος στην ελλάδα και στο εξωτερικό να περπατήσουν μαζί μας, ο καθένας με το βηματισμό του, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης και να μαζικοποιήσουν κάθε κίνηση που κρίνουν πως θα τερματίσει την εξουσιαστική επιδρομή.
Γιατί, όταν κλείνουμε τα μάτια, κάποιων άλλων μένουν ανοιχτά.
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ- ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Αναρχική Αντίσταση
20-07-2010

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Δράση για την Ελευθερία

Γιορτή δημοκρατίας
 
Στις 24/7 κλείνουν 36 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας και οι έχοντες την τιμή να τη διαφυλάξουν από τους εσωτερικούς εχθρούς αποφασίζουν:
·Το παιδί της Ρούπα και του Μαζιώτη να γεννηθεί παρουσία αντρών της Αντιτρομοκρατικής.
·Η μητέρα του να συνεχίσει να βρίσκεται σε καθεστώς «ειδικής ανάγκης» με 24ωρη παρακολούθηση και εξευτελιστικούς ελέγχους. Κάθε αυτονόητο για την ανθρώπινη ύπαρξη δικαίωμα αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας.
·Ο πατέρας δε δικαιούται να δει το παιδί του στο μαιευτήριο, ούτε θεωρείται βέβαιο ότι θα μπορεί να το δει και αργότερα για αυτονόητους λόγους «δημόσιας ασφάλειας».
 
Η δημοκρατία τους εκδικείται. Φτάνει πια.
 
Ξέρουμε ότι όποιος αντιστέκεται, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν υπογράφει δηλώσεις μετανοίας, δεν μπορεί παρά να είναι εχθρός και απειλή γι αυτούς και σαν τέτοιος αντιμετωπίζεται. Ξέρουμε επίσης, πολύ καλά ότι το σύνταγμα, οι νόμοι, που τάχα έχουν θεσπίσει είναι δικά τους και εφαρμόζονται κατά το δοκούν.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι μόνοι, δίπλα τους υπάρχει ένα κίνημα αλληλεγγύης που δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλο τη διαιώνιση των «ειδικών εκδικητικών μέτρων». Στεκόμαστε στο πλευρό του απεργού πείνας Ν. Μαζιώτη και στον αγώνα αξιοπρέπειας που δίνει η Π. Ρούπα.
 
Δεν ζητάμε τίποτα – απαιτούμε το αυτονόητο:
 
·Ο Ν. Μαζιώτης να μεταβεί στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» για να δει μετά τον τοκετό το γιό του και την συντρόφισσά του.
·Να εξασφαλιστούν ελεύθερα επισκεπτήρια μεταξύ τους στη φυλακή χωρίς εμπόδια και παρενοχλήσεις.
·Να σταματήσει ο ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος της Π. Ρούπα (24ωρη παρακολούθηση, επίβλεψη από την Αντιτρομοκρατική των ιατρικών εξετάσεων, περιορισμός και παρεμπόδιση επισκεπτηρίων και τηλεφωνικής επικοινωνίας κ.ά.) Να διασφαλιστούν οι συνθήκες εκείνες τόσο κατά τον τοκετό όσο και μετά που θα επιτρέψουν την ομαλή έκβαση της νοσηλείας της
 
Καλούμε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να αντιδράσει στις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούν οι ένστολοι ανθρωποφύλακες του Χρυσοχοΐδητόσο στην Ρούπα όσο και στην ομαλή λειτουργία του νοσοκομείου.
 
Η αλληλεγγύη στον αγώνα των πολιτικών κρατούμενων είναι αδιαπραγμάτευτη
 
20/7/2010
Δράση για την Ελευθερία

Καζάνι που βράζει οι φυλακές

* 8η μέρα αποχής συσσιτίου για τους κρατούμενους οροθετικούς
* Από χθες ξεκίνησαν αποχή και οι κρατούμενοι με χρόνιες παθήσεις
* Απεργία πείνας, ύστερα από 2 βδομάδες αποχή συσσιτίου, ξεκινούν 200 κρατούμενοι από τις φυλακές Τρικάλων
* Συνεχίζονται οι βασανισμοί στον Σίμο Σεϊσίδη. Καθυστερεί η Αντιτρομοκρατική την τοποθέτηση πρόσθετου μέλους


Για την αποθήκη ψυχών, το κατ' ευφημισμό «Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού - Άγιος Παύλος» μίλησαν σήμερα, σε συνέντευξη Τύπου, που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, πρώην κρατούμενοι - ασθενείς καθώς και δικηγόροι και γιατροί. 
Τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης στην πτέρυγα των οροθετικών -που βρίσκονται για 8η μέρα σε αποχή συσσιτίου- περιέγραψε ο πρώην κρατούμενος και οροθετικός, Άκης. «Οι οροθετικοί κρατούμαστε στο 2ο όροφο σε μία ειδική πτέρυγα με 5 κελιά δίκλινα, στα οποία συχνά στοιβάζονται μέχρι και 6 κρατούμενοι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι οι ελλείψεις φαρμάκων. Συνήθως τα φάρμακα αρκούν για 15 μέρες το μήνα. Τις υπόλοιπες μέρες είμαστε χωρίς θεραπεία με αποτέλεσμα να αδυνατεί ο οργανισμός μας. Από το 2004 δημιουργήθηκε ειδικό προαύλιο για τους οροθετικούς, το οποίο ποτέ δεν λειτούργησε ελλείψει προσωπικού. Έτσι προαυλιζόμαστε για μία ώρα το πρωί και άλλη μία το απόγευμα. Η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να δοθεί είναι να μεταφερόμασταν στον Ελεώνα, όπου οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες και θα βοηθήσουν και την κατάσταση της υγείας μας». 
Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, μέλος της Πρωτοβουλίας, που κρατήθηκε επίσης στο Νοσοκομείο του Κορυδαλλού, ανέλυσε τις ελλείψεις του νοσοκομείου, αφού πρώτα ενημέρωσε ότι από χθες ξεκίνησαν αποχή συσσιτίου και οι κρατούμενοι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις. «Το νοσοκομείο αποτελείται από 10 θαλάμους 6μ. επί 6μ., όπου κρατούνται 12-14 ασθενείς. Κάθε θάλαμος έχει δύο κομοδίνα, ενώ δεν υπάρχουν καρέκλες, ούτε σεντόνια, σαπούνια, χαρτί υγείας. Δεν γίνεται καμία διάκριση ασθενών -πέρα των οροθετικών-, έτσι στον ίδιο θάλαμο κρατούνται φυματικοί, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, ακρωτηριασμένοι. Σε κάθε θάλαμο αντιστοιχεί ένα καρότσι ώστε να μπορούν να πάνε τουαλέτα οι ακρωτηριασμένοι, ενώ σε κάθε ακτίνα αντιστοιχούν δύο τουαλέτες και ένα μπάνιο. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί δεν εξετάζουν τους κρατούμενους στα κρεβάτια τους, αλλά τους υποχρεώνουν να πάνε εκείνοι στο ιατρείο. Φανταστείτε πώς θα φτάσει μέχρι το ιατρείο κάποιος χωρίς πόδια και χωρίς καρότσι; Ή πώς θα φτάσει κάποιος κατάκοιτος χωρίς φορείο να τον μεταφέρει;». 
Μία από τις μεγαλύτερες «αδικίες» που υπόκεινται οι κρατούμενοι με χρόνιες παθήσεις είναι ότι υποχρεώνονται να εκτίουν την ποινή τους αθροιστικά αφού δεν δύνανται να εργαστούν, άρα δεν ευεργετούνται από τα μεροκάματα, ώστε να αποφυλακιστούν πιο γρήγορα. Αποτέλεσμα αυτού είναι πολλοί να πεθαίνουν μέσα στη φυλακή. «Πρόκειται για ευθανασία» παρατήρησε ο γιατρός, διευθυντής στο ενδοκρινολογικό τμήμα του Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, Γιάννης Προκόβας, ο οποίος πρόσθεσε: «Αισθάνομαι ντροπή και ανατριχίλα που συμπολίτες μας ασθενείς, που βρίσκονται μάλιστα υπό την προστασία του κράτους, διαβιούν σε συνθήκες που θυμίζουν καταστάσεις Σπιναλόγκας του 19ου αιώνα ή, ακόμα χειρότερα, στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, σε υποδομές και σε εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό αποτελούν καταπάτηση των υποχρεώσεων, κατακτήσεων, δικαιωμάτων που έχουν υπογράψει τα ευρωπαϊκά κράτη. Μένω πάντα έκπληκτος από την περιγραφή των όρων διαβίωσης συμπολιτών μας που νοσηλεύονται σε ειδικές συνθήκες. Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η υπερσυνταγογράφηση, το «χαπάκωμα», που αποτελεί το χαλί κάτω από το οποίο κρύβονται οι ουσιαστικές ανάγκες των ασθενών και επιβάλλεται η καταστολή στη λογική της γενίκευσης της σιωπής». 
«Το μεγαλύτερο βασανιστήριο για τους κρατούμενους στο Νοσοκομείο είναι το καλοκαίρι. Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή από τα πυρωμένα μπετά του Ιουλίου και του Αυγούστου. Στο Νοσοκομείο και το Ψυχιατρείο δεν υπάρχει ούτε ένας ανεμιστήρας. Το καλοκαίρι οι κρατούμενοι ασθενείς, οι οποίοι λόγω των χαπιών αισθάνονται ακόμα χειρότερα τη ζέστη, κάθονται ανάσκελα και προσπαθούν να φανταστούν τη δροσιά. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες αυτοκτονίες σημειώνονται αυτούς τους μήνες», πρόσθεσε ο δικηγόρος, πρώην κρατούμενος Χρήστος Νικολιτσόπουλος. 
Συγκεκριμένα στις συνθήκες κράτησης του Σίμου Σεϊσίδη αναφέρθηκε ο δικηγόρος του, Κώστας Παπαδάκης: «Στη περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη έχει επιβληθεί τυπικά μία στοιχειώδης αντιμετώπιση της αναπηρίας του. Αλληλέγγυοι στο Σ. Σεϊσίδη συγκέντρωσαν χρήματα ώστε να τοποθετηθεί πρόσθετο μέλος στο ακρωτηριασμένο πόδι του. Ωστόσο, προκύπτουν συνέχεια εμπόδια στα ραντεβού του, τα οποία πρέπει να πραγματοποιούνται στα γραφεία της εταιρείας, επειδή η Αντιτρομοκρατική δεν μπορεί να στείλει φρουρούς». Πάντως είναι γενικό το πρόβλημα των αναπήρων κρατουμένων, οι οποίοι δεν χαίρουν κανενός ευεργετήματος, ούτε του ευεργετικού υπολογισμού μεροκάματων αλλά ούτε και κάποιου νόμου που θα προβλέπει αποφυλάκιση όσων πληρούν κάποιο ποσοστό αναπηρίας. «Ο νόμος 110Α του Ποινικού Κώδικα που τροποποιήθηκε το 2008, ύστερα από την απεργία πείνας των κρατουμένων, προβλέπει να επιτρέπεται η αποφυλάκιση των τετραπληγικών, για παράδειγμα, αλλά όχι των αναπήρων. Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Εάν υπήρχε μία τέτοια πρόβλεψη τότε θα αποφυλακιζόταν ο Σάββας Ξηρός». 
«Από τις 15 Ιουλίου ξεκίνησε απεργία πείνας ο Νίκος Μαζιώτης», ενημέρωσαν αλληλέγγυοι στους προφυλακισμένους για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, «με αίτημα να του επιτραπεί να επισκεφτεί τη σύντροφό του και το νεογέννητο παιδί του στις 25 Ιουλίου, καθώς και να επισκέπτεται ο ίδιος την οικογένειά του στη φυλακή και όχι το αντίθετο -όπως προβλέπεται από το νόμο- καθώς θα είναι δύσκολη η μετακίνησή τους. Συμπαραστεκόμενοι στα αιτήματα της Π. Ρούπα και του Ν. Μαζιώτη, 60 κρατούμενοι απέχουν από το συσσίτιο από χθες». 

Από σήμερα απεργία πείνας στις φυλακές Τρικάλων 

Σήμερα, Τρίτη 20 Ιουλίου, πάνω από 200 κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων αρχίζουν απεργία πείνας, ύστερα από 2 βδομάδες αποχής συσσιτίου. Μέλη της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων ενημέρωσαν ότι «κατεβαίνουν σε απεργία πείνας με τρία καίρια για τη συγκεκριμένη φυλακή αιτήματα: Να εγκρίνονται οι αιτήσεις για άδεια, οι οποίες σε ποσοστό 97% απορρίπτονται. Να εγκρίνονται οι υφ' όρων απολύσεις και να απομακρυνθεί ο κοινωνικός λειτουργός από τη φυλακή, ο οποίος, ενώ ο θεσμικός του ρόλος είναι να υπερασπίζεται τους κρατούμενους, έχει «περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο», αυτό της καταστολής.

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Κείμενο της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση σχετικά με το νέο δελφινάριο στα Σπάτα

Κείμενο της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση σχετικά με το νέο δελφινάριο στα Σπάτα
Μαθαίνοντας τις ειδήσεις για το νεοϊδρυθέν δελφινάριο στα Σπάτα, ένα κύμα θυμού αρχίζει να φουσκώνει μέσα μας και να ψάχνει με λύσσα τη στεριά...
Η επιχείρηση Αττικό Ζωολογικό Πάρκο Α.Ε. αποφάσισε να επεκταθεί, επενδύοντας σε  θαλάσσια θηλαστικά και σε ένα πρωτοποριακό, για τα ελληνικά δεδομένα, θέαμα ταπείνωσης ζώων και αποβλάκωσης ανθρώπων. Το επιχειρηματικό αυτό άνοιγμα βασικά ποντάρει στα “χαμογελαστά” κι εκπαιδεύσιμα δελφίνια και φυσικά στην αγάπη των παιδιών για τα ζώα. Με πονηρία καλεί μαθητές και εκπαιδευτικούς να επισκεφθούν το “πάρκο”, οργανώνει επιδείξεις για σχολεία και έχει σχέδια να λειτουργήσει σύντομα προγράμματα κολύμβησης μαζί με τα δελφίνια, έτσι για να μη μείνει και κανείς παραπονεμένος.
Σε αυτό το σόου, το νεαρό -και όχι μόνο- κοινό θα θαυμάσει τα πεινασμένα ζώα να κάνουν κωλοτούμπες και θα μάθει ότι τα δελφίνια ζουν μέσα σε πισίνες γεμάτες χλώριο κι όχι στους ωκεανούς, ότι κάνουν 15 στροφές στον αέρα αν τους το ζητήσει ένας άνθρωπος επειδή τον αγαπούν, ότι τους αρέσει ο κόσμος που ζητωκραυγάζει και τους ταΐζει κέρματα για να κάνει χαβαλέ, ότι βρίσκονται σε μία μόνιμη υστερική χαρά κι ότι ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Για μία ακόμη φορά όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα λένε στο σχολείο ή στην τηλεόραση..
Για τα δελφίνια η πισίνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κελί. Η μεταχείρισή τους από τους εκπαιδευτές είναι αυτή του θηριοδαμαστή που τιμωρεί τους ανυπάκουους και εκβιάζει την υποταγή με πείνα. Η αιχμαλωσία τους σημαίνει αέναη στέρηση των βασικότερων βιολογικών και ψυχολογικών τους αναγκών. Σημαίνει ότι θα ζήσουν όπου και όπως επιλέξουν τα αφεντικά τους και θα πεθάνουν όταν πια δεν θα τους προσφέρουν κέρδος. Σημαίνει ότι δεν θα ζήσουν μία ζωή όπως τη θέλουν. Ελεύθερη.
Για να πάρουμε τα πράγματα όμως ένα ένα...
Η φυσική διάρκεια ζωής ενός δελφινιού στη θάλασσα είναι 45-50 χρόνια. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας ένα στα δύο δελφίνια πεθαίνει μέσα στα 2 πρώτα χρόνια της φυλάκισής  του, από το στρες, τις αρρώστιες ή τη μόλυνση εντός της δεξαμενής. Το στρες είναι ένα μόνιμο στοιχείο της ζωής σε δελφινάριο. Ξεκινάει από τη στιγμή που το δελφίνι θα αποκοπεί βίαια από το κοπάδι του, συνεχίζεται με τη στέρηση τροφής κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης και είναι συνυφασμένο με τη ζωή εντός πισίνας. Ο περιορισμός στην ακτίνα κολύμβησης είναι ακραίος και βασανιστικός καθώς τα ελεύθερα δελφίνια κολυμπούν αποστάσεις μέχρι 160 χιλιόμετρα τη μέρα και καταδύονται έως τα 100 μέτρα βάθος. Χρησιμοποιούν υπερήχους για να πάρουν πληροφορίες για το περιβάλλον τους όπως η απόσταση ή το σχήμα αντικειμένων (ηχοεντοπισμός) και σε μία δεξαμενή η αλλεπάλληλη αντήχηση του σόναρ τους από τα τοιχώματα τα οδηγεί πολλές φορές στην τρέλα.
Επιπλέον, αυτή η ιδιαιτερότητα της ακουστικής αντίληψης των δελφινιών χρησιμοποιείται από την Αττικό Πάρκο Α.Ε. ως άλλοθι για “επιστημονικά” πειράματα, καθώς τα πειραματόζωα επιβάλλεται να βρίσκονται σε ελεγχόμενο περιβάλλον για την έρευνα.  Και  παρόλα αυτά τολμά να επικαλείται την προστασία των ζώων, του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας! Τα δελφινάρια (και οι παντός τύπου εκθέσεις ζώων, όπως ζωολογικοί κήποι, ερπετάρια κ.α.) επικαλούνται με την πρώτη ευκαιρία την προστασία των ειδών προς υπεράσπιση των μαγαζιών τους, και ισχυρίζονται ότι συμβάλλουν στη διατήρηση του είδους, εν προκειμένω των δελφινιών. Αυτό είναι ένα σκανδαλώδες ψέμα. Τα δελφίνια σε χώρες όπως η Ιαπωνία εξοντώνονται με άδεια της κυβέρνησης κατά χιλιάδες, παρόλο που οι πληθυσμοί τους απειλούνται. Αυτές οι επιχειρήσεις σπλάτερ που εφοδιάζουν την αγορά με κρέας δελφινιών, ουσιαστικά συντηρούνται επειδή προμηθεύουν τους καλοπληρωτές με ζωντανά δελφίνια για παραστάσεις δελφιναρίων, προγράμματα Κολύμπι με δελφίνια (swim with dolphins), δελφινοθεραπεία (dolphin assistance therapy) κλπ.
Το μεν κρέας δελφινιών θα διοχετευτεί στην αγορά, παρά τα ακραία επίπεδα υδραργύρου που περιέχει (λόγω της ιδιαίτερης φυσιολογίας τους τα δελφίνια αποθηκεύουν στο σώμα τους υψηλές συγκεντρώσεις τοξικών μετάλλων από τις μολυσμένες θάλασσες) και εν συνεχεία θα πωληθεί τυποποιημένο με άλλη ονομασία για να πιάσει καλύτερη τιμή. Τα δε ζωντανά δελφίνια που θα επιλεγούν από εκπαιδευτές και κτηνιάτρους ως “κατάλληλα” για παραστάσεις θα πουληθούν στη βιομηχανία της διασκέδασης.
Οι ψαράδες σφάζουν τα δελφίνια επειδή στην πραγματικότητα τα θεωρούν επιζήμιο είδος για την αλιεία. Αυτή είναι η ίδια ακριβώς λογική που έχει φέρει τόσα ζώα στο χείλος (ή και πέρα από αυτό) της εξαφάνισης. Όπως η πιο γνωστή στην Ελλάδα περίπτωση με τη φώκια Μοναχό που έχει εξολοθρευτεί από τους “λεβεντοψαράδες” μας. Αυτούς που δηλώνουν  πρωτοπαλίκαρα στην προστασία της θάλασσας και στα κρυφά πυροβολούν φώκιες από τα καΐκια και τις μηχανότρατες. Κατ' αντιστοιχία της άλλης “ελληνικής λεβεντιάς” που “προστατεύει” την ηπειρωτική φύση πυροβολώντας όποιο ζώο έχει απομείνει, προς ικανοποίηση των κυνηγετικών και άλλων απωθημένων τους.

Και εμείς.. αν κι όχι αφεντικά ή επιχειρηματίες, μαθαίνουμε να το δεχόμαστε αυτό. Εκπαιδευόμαστε από μικρή ηλικία να δίνουμε συγκατάθεση στην εκμετάλλευση και τη βία, αρκεί να κρατούνται τα προσχήματα. Μαθαίνουμε ότι η άσκηση εξουσίας δεν είναι κακή εφόσον γίνεται για το δικό μας όφελος. Είτε αυτό είναι το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε, πως θα διασκεδάσουμε.
Πίσω όμως από τα προσχήματα, πίσω από τα σόου και τις γελοίες παραστάσεις δεν κρύβεται μόνο η απόγνωση των φυλακισμένων κι η θλίψη των επιζώντων γι' αυτούς που χάθηκαν. Δεν κρύβονται μόνο λεφτά και πτώματα. Κρύβονται αιμοδιψείς πειθήνιοι καταναλωτές με ακρωτηριασμένες συνειδήσεις και λειψή ενσυναίσθηση. Αν κάποτε αισθανθούμε τη βρωμερή ανάσα της εξουσίας πολύ κοντά στο σβέρκο μας, τότε θα ξεσηκωθούμε για να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας. Μόνο όμως όταν αισθανθούμε τη βρωμερή ανάσα της εξουσίας βαθιά μες στα πνευμόνια μας θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε συθέμελα αυτή την ανθρωποκεντρική εκπαίδευση, να δείξουμε γνήσια  αλληλεγγύη σε όλους τους καταπιεσμένους και να πολεμήσουμε για την ελευθερία όλων των ζώων, ανθρώπινων και μη.


Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Μία ακόμη φυλακή δεν θα γίνει ανεκτή.


Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ - Απεργία πείνας κατά της εκδικητικότητας

Απεργία πείνας κατά της εκδικητικότητας

Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος απέναντι στους αιχμαλώτους επαναστάτες και πολιτικούς εχθρούς του είναι δεδομένη.

Εκδικητικότητα, σαδισμός, φυσική και ψυχολογική βία, ασέβεια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αδιαφορία για την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα, την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Γιατί η ασφάλεια του κράτους και του καθεστώτος, η στέρηση της ελευθερίας είναι πάνω απ' όλα, πάνω απ' την ίδια τη ζωή και τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Για τους αξιωματούχους του κράτους, την πολιτική και οικονομική ελίτ και τους πλούσιους, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν αφορούν παρά μόνο τους ίδιους και τους ταξικά όμοιούς τους.

Δεν αφορούν τον λαό, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους απόμαχους της δουλειάς, τους μετανάστες, αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών για να φάνε.

Δεν αφορούν ούτε τους φυλακισμένους -κοινωνικούς κρατούμενους, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και των οποίων η ζωή για το σύστημα δεν αξίζει απολύτως τίποτα.
Και δεν αφορούν φυσικά ούτε τους επαναστάτες και πολιτικούς κρατούμενους, για τους οποίους το σύστημα επιδιώκει ανέκαθεν τη φυσική και ηθική εκμηδένιση.

Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, η συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου Ρούπα Παναγιώτα και εγώ, οι οποίοι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, στερούμαστε το δικαίωμα του επισκεπτηρίου χάρη στην εισαγγελέα των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία απορρίπτει για «λόγους ασφαλείας» τη μεταγωγή μου στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» για να επισκεφθώ τη συντρόφισσά μου η οποία θα φέρει στον κόσμο το γιο μας, τον νεαρότερο πολιτικό κρατούμενο της ελληνικής «δημοκρατίας».
Επίσης απορρίπτει για τους ίδιους «λόγους ασφαλείας» την αίτησή μου να μεταβώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, γιατί η συντρόφισσά μου αδυνατεί λόγω βεβαρημένης κατάστασης να μεταβεί αυτή για επισκεπτήριο στις ανδρικές φυλακές έτσι όπως υποτίθεται συνηθίζεται μέχρι τώρα.

Απαιτώντας, λοιπόν, τα «αυτονόητα» ως σύντροφος και ως πατέρας να επισκέπτομαι τη συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου και το γιο μας, κατεβαίνω σε απεργία πείνας από 15 Ιουλίου για να ικανοποιηθούν τα εξής δύο αιτήματά μου:

1. Να μεταβώ για επισκεπτήριο στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» στις 25 Ιουλίου έτσι ώστε να δω τη συντρόφισσά μου Ρούπα Παναγιώτα και το γιο μας, καθ' όσον έχει προγραμματιστεί τοκετός με καισαρική στις 24 Ιουλίου και θα παραμείνει εκεί για νοσηλεία για κάποιες μέρες και
2. Να μεταβαίνω εγώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές τον πρώτο καιρό μετά τον τοκετό λόγω της αναπόφευκτης αδυναμίας της συντρόφισσάς μου και του γιου μας να μετακινηθούν.
Οσο και αν πιστεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ότι φυλακίζοντάς μας θα ξεμπερδέψουν πολιτικά με εμάς, κάνουν λάθος. Είτε έξω είτε μέσα από τις φυλακές ο αγώνας για εμάς είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί.

Ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται.


ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ